Wakker worden

En daar is ‘ie dan ineens, de wereld. Alsof ‘ie voor mijn ogen uit de grond is getrokken. Het is zoveel.. De grootsheid brengt tranen in mijn ogen. Gedachtes verdwijnen naar de achtergrond. Er is alleen maar wereld, niet los van mij. Vol verwondering sta ik daar, maar ik ben verdwenen. Opgelost in de wolken, de vogels, het gras, de koeien, het kapelletje, de wind. Puur leven staat daar, midden in puur leven. Conceptloos, leeg. Dit is het! Dit is HET.
Dagen gaan voorbij, maar ik tel ze niet. Woorden komen uit mijn mond, maar ik zeg ze niet. Bewegingen gebeuren, maar ik maak ze niet. Vragen worden beantwoord, beslissingen worden gemaakt, eten wordt gekookt, maar er is niemand die het doet. Ik ben weg…. En ik zie, dat ik er nooit ben geweest.
Bizar hè? En toen was ik er weer (anticlimax). Gedachtes kwamen op de voorgrond, er kwam paniek. Ik was er toch?! Ik huilde mijn kussen drijfnat. Hoe moet ik verder met leven, nu ik de waarheid ken? Ineens is die verdomde ‘ik’ er weer! Die ik die eisen stelt en verwachtingen heeft. Die ik die bang kan zijn en zich eenzaam kan voelen. Hoe moet ik dit doen? IK kan dit niet!
Na een paar dagen paniek, kwam er weer rust. Daar is ‘ie weer, de wereld. Daar zijn gedachtes weer, soms op de voorgrond, soms op de achtergrond. Daar zijn de vogels weer, de wolken, het gras, de koeien, de wind, het kapelletje. Maar iets is er anders, iets zal nooit meer hetzelfde zijn, terwijl alles hetzelfde is. Er is niks bijgekomen, er is iets weggevallen. Alles is goed, precies zoals het is. Dit is het, dit is het altijd geweest.